Mój przystanek

Czuję pustkę
Pustkę spełnionych pragnień, celu
Przepełniona zwątpieniem
Idę spoglądając na bezimienne twarze
Po raz pierwszy i ostatni
Wykrzywione nieświadomym grymasem podążania do nikąd
Moja jest taka sama
Być może do pewnego stopnia świadoma
... jeszcze gorzej
Świadomość jest jak trucizna
Antidotum jest wrogiem siedzenia na dupie
We wspólnym autobusie z bezimiennymi w środku
Czekam na swój przystanek
Chyba się zatrzyma...