Obrona masek...

Mam kilka twarzy

Każda z nich jest prawdziwa

Każda z nich kłamie

Wszystkie zamieszkują jedno ciało

Wszystkie chcą się uwolnić od niego –

To chyba jedyne cechy, które je łączą...

Żyją ze sobą w sprzeczności

Nie ma kompromisu

Nie ma chaosu

Nikt nie widział ich wszystkich

Jeśli ktoś widział choć dwie może nazwać się spostzegawczym

Każda z nich ujawnia się przy innej osobie

Nie jestem kameleonem towarzystwa

A ten, do którego moja twarz się uśmiechenie

Pluje na nią lub od razu rzuca nożem

Zazwyczaj nieświadomie

Na wpół przestraszone, na wpół zakrwawione twarze ubierają maski

By zasłonić blizny i rany

I rodzą się sztuczne uśmiechy, sztuczne gesty –

Jajko, które poza wyglądem nic już z jajka nie posiada,

No może aromat – identyczny z naturalnym...

Grają  jak w teatrze, całe spektakle

Wielu je pokazują, może i wszystkim

Dzięki temu podtrzymują pozycjię w grupie

Lecz jedna twarz nie ma maski

Nigdy, nikomu się nie pokazała

Nikt nie zdołał jej zranić

Jest piękna

Czegoś szuka....

Ciągle szuka...